Kaç yaşında olduğunu tam olarak bilmemekle birlikte yaklaşık 2 senedir dünyamızı şereflendirdiğini düşündüğümüz kızımız Frankie evimize eski sahibinin evinden bütün dengesi bozulmuş, psikolojisi altüst olmuş biçimde geldi. Üstelik o sıralar eve kedi almak konusunda pek de hevesli değildik, çünkü zaten iki yaramaz, küçük dostumuz vardı.
Eski sahibinin yeni doğan bebeğinde güya alerji yapan Frankie bir hafta kadar bir balkonda kapalı bırakıldıktan sonra uygun bir ev bulununcaya kadar bahçemizde kalması için bize gönderilmişti, ancak o uygun ev asla bulunamadı, diğer iki dostumuz hala nedenini anlamadığımız bir biçimde bizi terk ettiler ve biz de Frankie’ye kıyamayıp onu evde beslemeye başladık. Bu özet halindeki girişten sonra belirtmek isterim ki bu yazı kedi bakımı veya evde kedi beslemek ile ilgili teknik bilgilerden çok bizim hikayemizi, öznel yorumları ve duyguları içerecek.
Kış aylarında bizimle kalmasına karar verdiğimiz Frankie eski evinde gördüğü bilinçli ya da bilinçsiz kötü muamelenin (burada kastım asla fiziksel şiddet değil, muhtemelen kedinin ihtiyaçlarını anlayamamaktan kaynaklanan bir durum), eski evindeki son günlerinde balkonda kapalı kalmasının ve hayatı boyunca başka bir kediyle hiç karşılaşmamasının etkisiyle eve alışmakta oldukça zorlandı ve uzun süre bahçede yaşadı. Mamasını vermek için yanına yaklaştığımızda bile bizden kaçan, tırmalayan, bağıran, bahçedeki diğer kedilerle hiç geçinemeyen ve zaman zaman kavgalara girişen kızımız evin içine girdiği nadir zamanlarda da yanına yaklaşmamıza izin vermedi. Ben de kedi davranışları hakkında uzun yıllar kedi beslemenin ve bu konuda bulabildiğim yayınları okumanın etkisiyle edindiğim tecrübelerden yola çıkarak ona zaman tanımaya karar verdim.
Kediyi eve alıştırma yolundaki zor ama zahmete değen uğraşımıza Frankie’nin bahçenin arka tarafında bulunan mama ve su kaplarını her gün eve biraz daha yaklaştırarak başladık. O da sağolsun bizi kırmadı ve her geçen gün evimize, şu günlerde birlikte yemek yediğimiz bahçe masasına biraz daha yaklaştı. Süreç böylece devam ederken Frankie ufak okşamalarımıza eskisi kadar sinirlenmez oldu, hatta birkaç kez kısa süreliğine evin içine bile girip çıktı. Derken kışın henüz tam olarak bitmediği ancak havanın bahara yaklaştığı günlerden birinde bahçede kahvaltı ederken güzel kızımız kucağıma atlayıverdi. Başlangıçta ona dokunmakta biraz tereddüt etsem de birkaç dakika sonra kucağımda gırlayarak oturuyordu. Bu durum bizim kediyle yaşamak konusundaki miladımız oldu.
Frankie ilk kez kucağa geldikten sonraki birkaç geceyi benim yatağımda geçirdi ve günler içinde eve giderek alıştı. Artık salonda bizimle oturuyor, onu sevmemize izin veriyor ve mamasını da evde yiyordu. Ancak kızımız bu sefer de tuvalet ihtiyacını görmek dışında bahçeye çıkmamaya başladı. Biz ise onun yıllarca bir apartman dairesinde yaşadıktan sonra küçük bahçemizin tüm imkanlarından yararlanmasını, parazitlerini toprağa bırakmasını, tırnaklarını ağaçlara geçirmesini ve midesi için sağlıklı olan otlardan yemesini istiyorduk. Kedi bakımı konusunda bilgi veren birkaç siteye baktıysam da Frankie’nin bu korkusunu nasıl yeneceğime dair bir ipucu bulamadım ve durumu akışına bırakmaya karar verdim.
Karşı karşıya kaldığımız son zorluk da baharın gelmesiyle kendiliğinden çözüldü. Anladık ki kızımız daha önce hiç kedi görmediğinden tek başına dışarı çıkmaktan biraz ürküyormuş. Havalar düzelip de vaktimizi bahçe masasında geçirmeye başladığımızda o da bizimle birlikte dışarı çıktı, giderek bahçenin daha uzak köşelerini keşfetti, henüz hiç arkadaş edinememiş olsa da diğer kedilere karşı olan aşırı saldırgan tavırları azaldı. Artık o tek başına bahçelerde dolaşabilen kendi çapında bağımsız bir kedi. Kedi psikolojisi bizim için hala büyük bir soru işareti olduğundan arkadaş edinememe durumunu da akışına bırakmayı seçtik.
Sizler ne düşünürsünüz bilmem, ancak evde kedi bakmak konusunda yaşadığımız bu sıra dışı deneyim hem bize bu güzel varlıkların ne kadar karmaşık ve hassas olabileceklerini öğretti, hem de evimize kendi rutini, alışkanlıkları ve zevkleri olan, bizi sevgisi ve güveniyle mutlu eden bir dost kazandırdı. Kedileri uzaktan seven ancak onlara dokunamayan ve hatta yaklaşamayan ev arkadaşım bile kızımıza hayal edemeyeceği kadar alıştı ve ona verebileceği tüm sevgiyi verdi. Evin zaten kedi hastası olan bireyleri (ben ve diğer ev arkadaşımız) ise durumdan son derece memnun ve mutlular. Yıllardır sokaktan aldığı kedileri besleyen biri olarak şunu söyleyebilirim ki, kedi bakımı sanıldığı kadar zorlayıcı bir iş değil. Bu temiz hayvanlar tuvalet alışkanlıklarını edindikleri takdirde ev yaşamına kumlarının temizlenmesi dışında bir külfet getirmiyorlar.
Hayvan sevgisi konusunda hassas olan, çocuklarına bu sevgiyi aşılamak isteyen, evinde bir can olmasını arzulayan herkese tavsiyem hiç vakit kaybetmeden sokaktan ya da kedi sahiplenme sitelerinden bir dost edinmeleridir. Evde kedi bakma kararı verdiğinizde lütfen hayvanların küçücük kafeslerde kıyafet gibi sergilenmelerine ve acı çekmelerine hizmet eden pet shoplara gitmeyin. İster kedi, ister köpek, ister kuş olsun evde hayvan beslemek sevgiyle, doğaya ve diğer canlılara duyulan saygıyla ve yaşam görüşüyle alakalıdır, besleyeceğiniz hayvanın cinsiyle, renkleriyle ya da yaşıyla değil.
Birkaç sevimli kedi fotoğrafı görüp neşelenmek isterseniz “Meslek Sahibi Kediler” başlıklı yazımıza göz atabilirsiniz. Mutlu Günler dileriz.
