Dünyanın en prestijli film festivallerinden olan Cannes’da 2014 yılı Altın Palmiye Ödülü’ne layık görülen Türk filmi Kış Uykusu; tartışmaya açık yönleri bulunmasına rağmen özenle yazılmış diyalogları, oyuncu kadrosu ve çekimlerin büyük bir kısmının yapıldığı Kapadokya’nın eşsiz doğasıyla topladığı övgülerin hakkını veriyor. Başrollerinde Haluk Bilginer, Demet Akbağ ve Melisa Sözen yer alıyor. Yardımcı rollerde ise Nejat İşler, Serhat Mustafa Kılıç, Ayberk Pekcan ve Tamer Levent gibi isimler göze çarpıyor. Filmin yönetmenliğini Nuri Bilge Ceylan yaparken senaryo yazımında onun yanında eşi Ebru Ceylan da yer alıyor.
Kış Uykusu’nun başta “The Wife” olmak üzere Anton Çehov’un birkaç kısa öyküsünden esinlenerek yazıldığı biliniyor, ancak bu esinlenme öyküleri okuyan kişiler için göze batacak düzeyde değil. Esinlenmeler filmin senaryosuna ustaca yedirilmiş olmasına rağmen Kış Uykusu izleyen kişide bir durum öyküsü tadı bırakıyor. Filmin 3 saati aşan süresi boyunca büyük ve heyecan verici bir olayın yaşadığını söylemek son derece zor. Bizlere gösterilen şey; arka planlarını oldukça kısıtlı olarak bilebildiğimiz karakterlerin oldukça izole bir ortamda kendi iç çatışmalarını ve birbirleriyle olan iletişimsizliklerini dışarıya yansıtma ya da yansıtamama halleri. Haluk Bilginer’in bizce büyük bir başarıyla haya verdiği Aydın karakteri bu noktada seyircinin sevmekle sevmemek arasında kaldığı önemli karakterlerden biri haline geliyor. Aydın’ın kendini beğenmişliği, umursamazlığı ve entelektüellik perdesi altında çevresindeki hemen hemen herkese karşı gösterdiği kibir ve soğukluk onun gerçekleşmeyen hayallerini ve yaşanamamışlıkları düşünülünce bir nebze daha katlanılır bir hal alabiliyor.
Filmin başlıca kadın karakterleri olan Aydın’ın eşi Nihal ve ablası Necla ise bulundukları yerde kendilerini kapana kısılmış hissediyor ve içlerindeki sıkıntıları farklı şekillerde çevrelerine yansıtarak ya da çeşitli işlerle meşgul olarak gidermeye çalışıyorlar. Ancak Aydın gibi bu iki karakterin de kendi hayatlarıyla ilgili büyük hayal kırıklıkları var. Özellikle Nihal; kendi hayatının kontrolünü eline alamadığı için kendisine duyduğu öfkeyi sıklıkla eşinden çıkarıyor. Ancak Nihal dahil olmak üzere filmdeki hiçbir karakteri tam anlamıyla suçlu ya da haksız görmek bizce mümkün değil. Kış Uykusu gibi hemen her sahnenin karakterlerin iç dünyaları, geçmişleri, olan veya olmayan beklentileri üzerine kurulu olduğu bir filmde saf iyiyi, kötüyü, bencili ya da cömert olanı bulmak son derece zor.
Filmin hem ülkemizde, hem de uluslararası alanda en çok eleştirilen iki yönü ise filmin çekimlerinde kullanılan bir ata bilerek eziyet edilmiş olduğu iddiası ve Nejat İşler’in canlandırdığı İsmail karakterinin bir anı diğerine uymayan yapısı. Kış Uykusu filmini henüz izlemeyenler için bu sahnelerin ayrıntısını vermek istemiyoruz, ancak bu eleştiri başlıklarına genel anlamda katıldığımızı söyleyebiliriz. Ancak bunlar ve diğer birkaç küçük nokta hariç film bize göre Nuri Bilge Ceylan’ın Cannes Film Festivali çerçevesinde kazandığı prestijli ödülü ve topladığı beğeniyi kesinlikle hak ediyor.
